Γράφει ο Προκόπης Δούκας

Η περιγραφή της γυναίκας του δημοσιογράφου, στο σπίτι των οποίων έγινε επίθεση, είναι εφιαλτική: “Πήρα το 6χρονο παιδί μας στην αγκαλιά και προσπάθησα να κατέβω τη σκάλα στα τυφλά. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω και δεν έβλεπα από τους καπνούς. Αφού σωθήκαμε, μας έλεγαν οτι δεν το πίστευαν, πώς καταφεραμε και γλυτώσαμε”... Είναι προφανές οτι δεν μιλάμε πια για “συμβολικά γκαζάκια”. Κι οτι δεν υπάρχουν όρια ασφαλείας, όταν αρχίζεις να παίζεις με όπλα και εκρηκτικά.

Από τους τέσσερεις ήταν ο πιό μικρός. Με τη μεγαλύτερη οργή στα μάτια. Αν η ιστορία τους γινόταν ταινία, αυτόν θα επέλεγα για πρωταγωνιστή. Ζωή σαν παραμύθι. Του tim burton, όμως.

Το 2008 βρέθηκε μπροστά σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα. Ίσως ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να πει τι ακριβώς είχε συμβεί. Του δόθηκε η ευκαιρία να καταθέσει και να ξεμπροστιάσει τους δολοφόνους που το δικαστήριο μετέπειτα καταδίκασε. Αλλά ουδέποτε εμφανίστηκε. Και μπορεί η ίδια η οικογένεια του θύματος να δήλωσε ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση αποδόθηκε δικαιοσύνη, ωστόσο αυτός επέλεξε έναν διαφορετικό δρόμο.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Αλεξάκος   Πολιτικοί - μαγαζάτορες, συζητούν για το μέλλον αλλά οι πράξεις τους περιορίζονται από το συμφέρον του κόμματος και της προσωπικής τους φιλοδοξίας. Υπάρχει χειρότερο; Ναι. Οι ιδεοληπτικοί πολιτικοί - όποιας κατεύθυνσης.    Προσπερνώ τα αυτονόητα περί πολιτικής και όχι οικονομικής κρίσης, και της ανάγκης πολιτικής λύσης για την Ελλάδα. Με το υπάρχον προσωπικό, αυτή δεν θα έρθει - το αποδεικνύουν καθημερινά.  Κάπου εδώ να παραμερίσουμε ό,τι σαχλαμάρες και παρελκυστικές αφέλειες ακούγονται για αμεσοδημοκρατία, αυτο-οργάνωση και λοιπές αρλούμπες που θα σήμαιναν κατάλυση του μόνου εργαλείου που μας έχει απομείνει, της δημοκρατίας.

Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης

Το αν η Εκκλησία επιτρέπει να υπάρχει στους κόλπους της σε υψηλό αξίωμα ο υμνητής ενός στυγερού δολοφόνου δεν θα έπρεπε να αφορά μόνο αυτήν. ΄Ενας μητροπολίτης είναι εκ των πραγμάτων πνευματικός ηγέτης μιας μεγάλης μερίδας συμπολιτών μας - δεν είναι μόνο η προσωπικότητα που εμπνέει, είναι και το αξίωμα που παρασύρει. Το ίδιο ισχύει και για πολλούς άλλους μητροπολίτες και παπάδες. Τα άμφια υποβάλλουν τους πιστούς και τα λόγια που βγαίνουν μέσα από τα πυκνά γένια για κάποιους γίνονται δόγμα. Και όταν το δόγμα περιέχει μηνύματα εθνικιστικά, ρατσιστικά, φασιστικά ή και παρανοϊκά ακόμα, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Αγίου Αιγιαλείας αλλά και σε άλλες, η πολλαπλασιαστική ισχύς του ράσου γίνεται επικίνδυνη.

Γράφει ο Ψυχογιός Δημήτρης

Δεν πίστευα στα μάτια μου όταν το διάβασα στο Euro2day το παρακάτω απόσπασμα από τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στη Wall Street Journal προχθές, στις 29 Ιανουαρίου 2013:

Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

 

«Γιατί το κάψατε, ρε παιδιά; Είπαμε να τους φοβερίσετε, όχι να το κάψετε ή να τους κάψετε». Αν λέει αλήθεια η μάρτυρας που κατέθεσε ότι άκουσε αυτές τις φράσεις να λέγονται από μια γυναίκα μερικά λεπτά μετά την τριπλή δολοφονία στη Μarfin, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ανατριχιαστικό. Ανατριχιαστικότερο ακόμη και από τις μέχρι τώρα υποθέσεις της Αστυνομίας ότι επρόκειτο για οργανωμένο σχέδιο εξαρχής. Το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι ότι δεν χρειάζεται καμία σοβαρή οργάνωση, δεν απαιτείται κανενός είδους στρατηγικό σχέδιο για να χαθούν τρεις ζωές. Φτάνει να διαθέτεις εύφλεκτα υλικά και να βρίσκεσαι στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει η τύχη.

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Η απεργία στις συγκοινωνίες δεν είναι η πιο σημαντική. Ούτε η πιο αναίτια. Είναι όμως συμβολική και αποκαλυπτική. Δείχνει ότι η εποχή της παραπλάνησης έχει τελειώσει. Αν κάτι καλό μάς έμεινε απ’ αυτή την τριετία είναι ότι όλοι κάναμε ταχύρρυθμα μαθήματα οικονομίας. Μάθαμε να μετράμε. Καταλάβαμε ότι η ζωή δεν είναι μόνο πρόσθεση και πολλαπλασιασμός. Είναι και αφαίρεση. Ό,τι προστίθεται από κάπου αφαιρείται.

Η αγροτική παραγωγή στην Ελλάδα παρήκμασε και φτάσαμε στο σημείο να εισάγουμε ντομάτες από άλλες χώρες. Κάτι πήγε πολύ στραβά στον τρόπο που το κράτος αλλά και οι Βρυξέλλες αντιμετώπισαν το όλο ζήτημα. Πολλοί αγρότες έμαθαν να ζουν από τις επιδοτήσεις, χωρίς να ενδιαφέρονται πραγματικά για την ποιότητα ή την εμπορευσιμότητα των προϊόντων τους. Αυτό το μοντέλο τελείωσε.

Στα ερείπια ενός ρουσφετολογικού και πελατειακού κράτους εις το οποίο η διαφθορά, η σπάταλη,   η αναξιοκρατία, η φοροδιαφυγή , και τα σκάνδαλα, τα οποία σήμερα παραδέχονται και οι κυβερνώντες ήταν για πολίτες και πολιτικούς τις περισσότερες φόρες κοινωνική καταξίωση, προσπαθεί σήμερα η εκ παρθενογένεσης προερχόμενη σημερινή τρικομματική κυβέρνηση να αντιμετωπίσει και να θεραπεύσει μέσα από αυτή την τραγική και την οικονομική εξαθλίωση της χώρας, χρόνιες παθογένειες νοσηρότητα και παραβατικότητα τόσο στο Δημόσιο όσο και την κοινωνία τις οποίες αντιλήφθησαν τώρα για πρώτη φορά και παράλληλα να προσαρμόσει την Ελληνική οικονομία με βάσει τα συμφωνηθέντα με την τρόικα των δανειστών μας μέσα στην Ευρωζώνη , έτσι ώστε να πάρουμε την δόση του ΔΑΝΕΙΟΥ αφού πλέον είναι σε όλους γνωστό ότι ως χώρα ζούμε με δανεικά σχεδόν από την απελευθέρωση μας από τους Τούρκους

Γράφει ο Μάνος Ματσαγγάνης

Συμβαίνει σπάνια ένα επιστημονικό ζήτημα με περίεργες τεχνικές πτυχές να συζητιέται ξαφνικά στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου. Αυτό ακριβώς φαίνεται να συμβαίνει τώρα, με τη διαμάχη γύρω από το ζήτημα των «δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών», θέμα με το οποίο ομολογώ ότι και εγώ έχω ασχοληθεί ελάχιστα από τότε που ήμουν δευτεροετής φοιτητής στην ΑΣΟΕΕ.