Γράφει ο Αρίστος Δοξιάδης

Κάθε τόσο υπάρχει ένα καινούργιο ζητούμενο, που υποτίθεται ότι αν το πετύχουμε, θα μπορέσει να ορθοποδήσει η οικονομία. Τους τελευταίους μήνες το ζητούμενο είναι να αυξηθούν τα φορολογικά έσοδα. Βραχυπρόθεσμα, η κυβέρνηση προσπαθεί να το πετύχει αυξάνοντας φορολογικούς συντελεστές. Μεσοπρόθεσμα, λέει η τρόικα, πρέπει να το πετύχουμε περιορίζοντας τη φοροδιαφυγή. Φοβάμαι ότι το κυνήγι φορολογικών εσόδων είναι χίμαιρα, και μας απομακρύνει από τον πιο σημαντικό στόχο, που πρέπει να είναι, σε απόλυτη προτεραιότητα, η δημιουργία θέσεων εργασίας σε διεθνώς ανταγωνιστικές επιχειρήσεις.

Είστε σίγουροι;

Ντομάτα για πρώτη φορά έφαγα όταν ήμουν παιδί και ζούσα σε χωριό. Από τότε, πάνε τριάντα χρόνια στην πόλη, δεν ξανάφαγα. Αυτό που έτρωγα ήταν ένας σχεδόν άνοστος κόκκινος καρπός που τον έλεγαν «ντομάτα», αλλά που η γεύση του απείχε πολύ από εκείνη την αξέχαστη γεύση των παιδικών χρόνων. Τη Ντομάτα, δηλαδή.

Γράφει ο Σταύρος Τσακυράκης

Δεν συμμερίζομαι τις απόψεις όσων μπροστά στη γενικευμένη ανομία και τη συχνή χρήση βίας επισείουν το σκιάχτρο της Βαϊμάρης. Είναι βέβαιο ότι η ανομία που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας από τις απλές εκδηλώσεις τής κοινωνικής ζωής, όπως το παρκάρισμα, έως τις δομικές κακοδαιμονίες μας, όπως η φοροδιαφυγή, δεν μπορεί να διατηρηθεί για πάντα. Το αίτημα για κοινωνική τάξη αργά ή γρήγορα θα κυριαρχήσει, είναι ζήτημα αυτοσυντήρησης.

Γράφει ο Βαγγέλης Μακρής

«Έχουμε χούντα» φώναζε ένας συνδικαλιστής σήμερα στην τηλεόραση μιλώντας για την επίταξη των απεργών στα ΜΜΜ. Σκέφτηκα: Φαντάσου έναν άνθρωπο που έχει περάσει βασανιστήρια επί χούντας, που έχει κρυφτεί, έχει κυνηγηθεί, έχει συλληφθεί για τις απόψεις του και τα πιστεύω του να παρακολουθεί αυτή την στιγμή τηλεόραση. Θα διασκέδαζε άραγε με αυτή την performance του «Τσε της φακής» ή θα μούντζωνε την οθόνη;

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Όταν άρχισε αυτή η περιπέτεια, έγραφα διάφορα αισιόδοξα και αφελή πράγματα. Δεν είχε και καμία σχέση η κατάσταση με ό,τι συμβαίνει σήμερα. Το πρώτο μνημόνιο επέβαλε μια μείωση συντάξεων και μισθών στο Δημόσιο 10-15%, τον ιδιωτικό τομέα ακόμα δεν τον άγγιζε, μιλούσαμε για αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας και ιδιωτικοποιήσεις, για άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, για ταξί και κρουαζιέρες. Κι όμως η Αθήνα είχε παραλύσει, οι συγκοινωνίες δεν λειτουργούσαν μήνες, 3 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Μας φαίνεται σήμερα απίστευτο ότι η Μαρφίν κάηκε Άνοιξη του 2010.

Γράφει ο Στέφανος Κασιμάτης

Δεν γίνεται να μην το ξαναπώ, γιατί το τσίρκο της Πέμπτης το φέρνει και πάλι στην επιφάνεια: μας σώζει η ελληνική γλώσσα. Αυτή είναι το σχεδόν ανυπέρβλητο εμπόδιο για όσους ξένους θα είχαν την περιέργεια να καθίσουν μπροστά στην τηλεόραση και να παρακολουθήσουν τη μετάδοση της συζήτησης στη Βουλή για τη σύσταση προκαταρκτικής επιτροπής.

Γιατί; Επειδή οι συνθήκες κράτησης ήταν τόσο άθλιες, η υγιεινή απούσα, ο υπερπληθυσμός αφόρητος, οι τουαλέτες άσε καλύτερα, ώστε το Δικαστήριο έκρινε πως η ντουζίνα συνανθρώπων μας – άνθρωποι πριν από μετανάστες, ξένοι, λαθρομετανάστες ή ο,τιδήποτε! – που σηκώθηκαν και την έκαναν, είχαν επιχειρήσει απλώς να ασκήσουν ένα απλό, στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Την διαφυγή από τον εξευτελισμό. Την διεκδίκηση της ανθρώπινης οντότητάς τους.

Γράφει ο Γιώργος Σιακαντάρης

Οι εξελίξεις στην υπόθεση της λίστας, φαίνεται πως δίνουν ένα ακόμη δυνατό κτύπημα στην κρίση αντιπροσώπευσης που ζούμε στη χώρα μας. Ο ασκός του Αιόλου είχε ήδη ανοίξει, σήμερα όμως γίνεται τυφώνας που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του. Παρασέρνει δίκαιους και άδικους, προνοητικούς και άνοες, τίμιους και ανέντιμους. Το πολιτικό σύστημα, και όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ, όπως το γνωρίσαμε τα τελευταία σχεδόν 40 χρόνια, έχει το ίδιο υπογράψει τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του. Το πρόβλημα όμως είναι να μην υπογράφεται παράλληλα και η ληξιαρχική πράξη θανάτου της δημοκρατίας.

Γιατί πλέον οι φωνές που λένε πως μπορούμε να ζήσουμε χωρίς πολιτικό σύστημα και πολιτικούς, όλο και αυξάνονται. Εκτός από τους νεοναζιστές, που ταυτίζουν την πολιτική με την καθαρότητα του αίματος, έχουμε και ένα άλλο ρεύμα, που βεβαίως με άλλες προθέσεις και λόγο, αμφισβητεί την πολιτική.

Γράφει ο Kώστας Ασημακόπουλος

Ο μικρός Στράτος δεν πρόλαβε να γνωρίσει το μπαμπά του. Δεν ήταν γραμμένο. Πονάω πολύ για αυτό. Είμαι, όμως, σίγουρος πως πλάι στην Έλενα θα μεγαλώσει σωστά. Θα θυμάμαι για πάντα τα λόγια της στο τελευταίο «αντίο» στον αγαπημένο της Νικόλα. Λόγια αγάπης, με πόνο και θρήνο για τον άνθρωπο που ερωτεύτηκε, πίστεψε, λάτρεψε και έχασε. Με τον Στράτο στο πλευρό της και το Νικόλα για παρέα θα βρει δύναμη. Δεν θα είναι μόνη της. Δεν πρέπει να την αφήσουμε μόνη της...

Γράφει η Αγγελική Σπανού

Γιατί δεν αξιοποιήθηκε η λίστα Λαγκάρντ;

Αν αποδεικνυόταν ροή μαύρου πολιτικού χρήματος, τα πράγματα θα ήταν σχετικά απλά. Ενας διεφθαρμένος πολιτικός, ή περισσότεροι, ίσως και εξωνημένοι υπηρεσιακοί παράγοντες, έθαψαν τη λίστα συνειδητά για να πετύχουν βρώμικο προσωπικό πλουτισμό. Σε μια τέτοια περίπτωση, η παραδειγματική τιμωρία των ενόχων θα αρκούσε για να υπάρξει νέμεση και πέρασμα σε μια νέα κατάσταση πραγμάτων.

Αν, όμως, δεν πρόκειται γι αυτό, τότε είναι πολύ δύσκολη η ερμηνεία του γεγονότος, της απόκρυψης της λίστας, ακόμη πιο δύσκολη είναι η κάθαρση και η μετάβαση σε μια νέα πραγματικότητα στην οποία δεν θα υπάρχει η δυνατότητα διαχείρισης της εξουσίας με έναν τέτοιο τρόπο.

Γιατί δεν αξιοποιήθηκε η λίστα Λαγκάρντ;