Του Λουκά Βλάχου

Η συντριπτική πλειοψηφία των δασκάλων και καθηγητών όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης, συνεχίζει τις διδακτικές προσεγγίσεις περασμένων δεκαετιών. Ο καθηγητής παίρνει τη θέση του στην έδρα και «παραδίδει». Oι μαθητές απέναντι ή πίσω του, κρατάνε σημειώσεις, μερικές φορές (όλο και πιο σπάνια) ρωτούν διευκρινιστικές ερωτήσεις και στο τέλος ο καθηγητής βγάζει τον «κατάλογο» για να εξετάσει το προηγούμενο μάθημα. Στην ορολογία της παιδαγωγικής επιστήμης, η διδασκαλία που περιέγραψα ονομάζεται «μετωπική» (δασκαλοκεντρική εκπαίδευση) και είναι παγκοσμίως γνωστό ότι σήμερα, στην εποχή των πολυμέσων, των υπολογιστών και της τηλεόρασης, η μέθοδος αυτή έχει ελάχιστα μαθησιακά αποτελέσματα. Η «μετωπική» διδασκαλία είναι κουραστική για το σύγχρονο μαθητή, ανεξάρτητα από τις ικανότητες και γνώσεις του δασκάλου. Οι μαθητές αδυνατούν να συγκεντρωθούν στο μονόλογο του καθηγητή, μιλάνε μεταξύ τους ή χαζεύουν, ενώ στο πανεπιστήμιο σταματούν να παρακολουθούν τα μαθήματα. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί εκπαιδευτικοί που δε γνωρίζουν τα παραπάνω, αλλά για λόγους τους οποίους δε θα συζητήσουμε εδώ, διατηρούν σχεδόν αποκλειστικά τη «μετωπική» διδασκαλία.

Φώτης Γεωργελές

«Σε σχέση με τη διαγραφή, συχνά στο δημόσιο διάλογο διατυπώνονται επιχειρήματα προτεσταντικής ηθικής του τύπου ‘πρέπει να είμαστε συνεπείς με τις υποχρεώσεις μας’. Όμως αυτό που έχει σημασία να διευκρινιστεί είναι ότι η δανειοδότηση μιας χώρας αποτελεί μια μορφή επένδυσης, από την οποία ο δανειστής απολαμβάνει ένα σχετικό κέρδος με τη μορφή του τόκου. Καμία επένδυση δεν συνεπάγεται εξ ορισμού κέρδος, αντιθέτως κάποιες είναι ιδιαιτέρως ριψοκίνδυνες.

Πρώτη φορά το πήρα είδηση όταν, σε ένα τηλεοπτικό πάνελ, ο αριστερός συνομιλητής μου είπε ότι έχουν κάνει τα παιδιά τεκμήριο. Μετά είδα ένα πρωτοσέλιδο εφημερίδας (δεν θυμάμαι ποιάς) που χαρακτηρίζει τον Γιάννη Στουρνάρα Ηρώδη.

Γράφει ο Γιάννης Η. Χάρης

Καλτ, μαγκιά και αθυροστομία   Πολυσχολιάστηκε το τελευταίο τατσοπούλειο έπος, η έκρηξή του πώς γίνεται να τον λέει αδερφή η Χρυσή Αυγή, αυτόν που έχει πηδήξει τη μισή Αθήνα! Πολυσχολιάστηκε, και ίσως παρασχολιάστηκε ο σεξισμός της ρήσης. Λέω «παρασχολιάστηκε», προτείνοντας να δεχτούμε την ευκολία της στιγμής, έναν ενστικτώδη, αταβιστικό εντέλει λόγο, που δεν μπορεί να καταδικαστεί με απόλυτη βεβαιότητα για σεξισμό και ομοφοβία. Όμως, ακριβώς η «ευκολία της στιγμής» είναι το γενικότερο πρόβλημα, κάτι ανάμεσα σε αμετροέπεια και σε εμπρόθετη αθυροστομία, κοινώς στιλάκι.

Γράφει ο Αρίστος Δοξιάδης

Υπάρχουν δύο είδη μοιρολατρίας στον λόγο των πολιτικών και των δημοσιολόγων τα τελευταία τρία χρόνια.

Το πρώτο είναι η αναγωγή σε ένα παγκόσμιο επέκεινα. Για παράδειγμα, όταν μιλάμε για λιτότητα στην Ελλάδα, μερικοί μαρξιστές μεταθέτουν τη συζήτηση στην κρίση υποκατανάλωσης του παγκόσμιου καπιταλισμού. Μοιάζουν με τον παχύσαρκο που του λένε να τρώει λιγότερο, κι αυτός απαντά: «Μα ο κόσμος έχει δισεκατομμύρια πεινασμένους, που θα ’πρεπε να τρώνε περισσότερο. Εχουμε ανάγκη πιο πολύ φαΐ, όχι λιγότερο».

“Τι νοιώθουν, τι δηλώνουν τα παιδιά σας”, ρώτησα πρόσφατα μια Γερμανίδα που ζει εδώ και δεκαπενταετία στην Αθήνα, παντρεμένη με Έλληνα. “Ούτε Έλληνες, ούτε Γερμανοί, Ευρωπαίοι δηλώνουν”, μου απάντησε. Αυτή, την τόσο απλή και καθημερινή επιβεβαίωση, δίπλα μας, της υβριδικής ομορφιάς της φύσης, που καταρρίπτει κάθε εθνικισμό, σωβινισμό και ρατσισμό, η σύγχρονη Ευρώπη φαίνεται να αδυνατεί να την υπηρετήσει, παρά τις κοινές αξίες και την κουλτούρα του ανθρωπισμού που καλλιέργησε τις μεταπολεμικές δεκαετίες.

 Γράφει ο Κωνσταντίνος Πουλής

Στους ναζί η ομοφυλοφιλία χρησιμοποιήθηκε σε αρκετές περιπτώσεις ως πρόσχημα, προκειμένου ο Χίτλερ να απαλλαγεί από ανεπιθύμητους ανταγωνιστές. Ο αρχηγός των Ταγμάτων Εφόδου Ερνστ Ρεμ είχε ερωτική σχέση με τον οδηγό του, με τον οποίον τους βρήκαν μαζί στο κρεβάτι τη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών», όταν ο Χίτλερ ξεκαθάρισε τους λογαριασμούς του δολοφονώντας μαζικά αυτούς που θεωρούσε πιθανούς αντιπάλους από τον πολιτικό του χώρο. Στην υπόθεση Ρεμ είχε αναφερθεί σε ένα άρθρο του (Ομοφυλοφιλία και φασισμός, εκδ. Άγρα) ο γιος του Τόμας Μαν, ο Κλάους Μαν, αντιφασίστας ακτιβιστής και ομοφυλόφιλος. Κατηγορώντας τότε την Αριστερά που αντέγραφε την ομοφοβική προπαγάνδα των ναζί, έλεγε πως «εκείνο που έκανε τον Ρεμ πραγματικά αηδιαστικό δεν ήταν αυτό που του καταμαρτυρούσαν πρώτα ο αριστερός Τύπος και αργότερα ο Χίτλερ, αλλά το γεγονός πως επρόκειτο για ένα κυνικό, χοντροκομμένο καθίκι, όπως όλοι οι αρχηγοί των ναζί».

Γράφει ο Κωστής Παπαϊωάννου

Ο πρώτος, ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, προσήλθε στο αστυνομικό τμήμα στην αγκαλιά σχεδόν των βουλευτών της Χρυσής Αυγής, για να καταθέσει μήνυση κατά των συντελεστών θεατρικού έργου. Ο δεύτερος, ο Κονίτσης και Πωγωνιανής Ανδρέας, ευλόγησε στο Γράμμο τα «καλά αυτά παιδιά, τα αγωνιστικά, με τις μαύρες μπλούζες». Ο τρίτος, ο Μητροπολίτης Αιγιαλείας και Καλαβρύτων Αμβρόσιος, αυτοναγορεύτηκε image maker της οργάνωσης: «Εάν αποφύγετε κάποιες ανωφελείς ακρότητες του νεοφώτιστου, αν τροποποιήσετε το στύλ, που εφαρμόζετε, αν ωριμάσετε, μπορείτε να καταστήτε μια γλυκειά ελπίδα για τον απελπισμένο πια Πολίτη και μια ήρεμη δύναμη στο σαπισμένο πια πολιτικό σύστημα».

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

 

Το «επονείδιστο» χρέος. Πριν λίγες μέρες, οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων που είδαν τον Φεβρουάριο με το PSI τις οικονομίες τους να εκμηδενίζονται, μπήκαν στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας και τα έκαναν λαμπόγυαλο. Δημόσιες υπηρεσίες, νοσοκομεία, πανεπιστήμια και ασφαλιστικά ταμεία δηλώνουν ότι τα αποθεματικά τους μειώθηκαν δραματικά γιατί είχαν επενδύσει σε ομόλογα ελληνικού δημοσίου. Αυτοί διαπίστωσαν με τον πιο οδυνηρό τρόπο τι σημαίνουν οι μαγκιές καφενείου για διαγραφή του χρέους, μονομερείς καταγγελίες και «δεν πληρώνω-δεν πληρώνω».

Γράφει ο Κώστας Ρεσβάνης

Να το πούμε από την αρχή με μια φράση: Όσο ανόητοι και αιθεροβάμονες είναι αυτοί που πανηγυρίζουν άκριτα για τις αποφάσεις του Eurogroup, άλλο τόσο μίζεροι, στενόκαρδοι και μικροπολιτικοί είναι αυτοί που τις μηδενίζουν. Η χώρα δεν σώθηκε μια κι έξω χθες, αλλά δεν βούτηξε και στα καζάνια της kόλασης που έχασκαν μπροστά της.