Ο δείκτης ΙQ του Νίκου Λυγερού είναι 189, σχεδόν διπλάσιος του μέσου ανθρώπου, τόσος που συναντάται μόνο σε 1 στα 80.000.000 άτομα! Μετά τη συνάντησή μας, βάσει πιθανοτήτων, έχω απειροελάχιστες πιθανότητες να γνωρίσω στη ζωή μου εξυπνότερο άνθρωπο και καμία πιθανότητα να συναντήσω άλλον εξυπνότερο Έλληνα. Αυτό θα δυσαρεστούσε ιδιαίτερα έναν αριθμολάτρη, που ποσοτικοποιεί τις δεξιότητες των ανθρώπων. Αναρωτιέμαι αν θα ξανασυναντήσω μια τόσο πολυσχιδή προσωπικότητα, έναν άνθρωπο που συνδυάζει σε αξεπέραστο βαθμό τις σπάνιες τεχνικές δεξιότητες με τη βαθιά σκέψη και κουλτούρα ενός στοχαστή της ανθρωπότητας. Η πολυπραγμοσύνη του καθηγητή Λυγερού κόβει την ανάσα.

Υπόθεση εργασίας: Στα 2010, ως υπουργός Οικονομικών, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου παρέλαβε την «λίστα Λαγκάρτ» και διαπίστωσε ότι μέσα σ’ αυτήν αναφέρονται τρεις συγγενείς του. Ποια μπορεί να ήταν η άμεση αντίδρασή του; Στη θέση του, εγώ θα επικοινωνούσα με τους συγγενείς και θα τους ρωτούσα, αν μπορούν να δικαιολογήσουν τα αναφερόμενα ποσά. Αν ναι, δεν θα με ενδιέφερε περαιτέρω το ζήτημα.

Στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη η θανατική ποινή δεν αποτελεί πλέον νομική ζήτημα. Στην Ελλάδα έχει ολοσχερώς καταργηθεί και στην Ευρώπη έχει ήδη καταργηθεί για εγκλήματα που διεξάγονται σε καιρό ειρήνης, ενώ με το 13o Πρωτόκολλο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του ανθρώπου που έχει τεθεί προς υπογραφή από τις χώρες του Συμβουλίου της Ευρώπης και το οποίο πρόσφατα επικύρωσε η χώρα μας, προβλέπεται να καταργηθεί ολοσχερώς για οποιοδήποτε αδίκημα οποτεδήποτε κι αν διαπραχθεί.

Γράφει η Σώτη Τριανταφύλλου

Στις ΗΠΑ η ελαχιστοποίηση του κινδύνου είναι μια περίπλοκη επιστήμη: στα αμερικανικά σχολεία, οι καθηγητές είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν απέξω δεκάδες σελίδες με κανονισμούς που αφορούν τις εξόδους σε περίπτωση πυρκαγιάς, τα κλιμακοστάσια, τα παράθυρα, το φαγητό της καντίνας και τα σχολικά λεωφορεία. Υπάρχουν κανονισμοί ακόμα και για το σε ποια σκαλίτσα θα ανέβεις για να τοποθετήσεις κάτι στον τοίχο της σχολικής αίθουσας.

Τέτοιες ημέρες οι περισσότεροι από εμάς αποζητούμε τη θέρμη ενός κόρφου, μιαν εστία, εκεί όπου το ανελέητο λαχάνιασμα της καθημερινότητας, ο  ραγδαίος πληροφοριακός καταιγισμός του τίποτα, κρυσταλλώνονται στο άκυρο, δίνοντας μιαν ευκαιρία ευεργετικής βαθιάς εισπνοής, μια θεραπευτική ανάπαυλα ανόθευτης επικοινωνίας στα πλαίσια της αμεσότητας ∙ Πρόκειται για το εμπνευσμένο της αγάπης…

ΠΗΤΣΑΜ: Λαμβάνω την τιμή να συστηθώ: Ιερεμίας Ιωνάθαν Πήτσαμ, της Α. Ε. Πήτσαμ Κόμπανυ. Δουλειά της εταιρείας είναι να ξυπνά στους ανθρώπους τη λύπηση για τον άνθρωπο. Και το δηλώνω ξεκάθαρα… Η επιχείρηση πάει κατά διαόλου. Και σας το λέω εγώ, ο Ιερεμίας Πήτσαμ, που ελέγχω τα δύο τρίτα των ζητιάνων του Λονδίνου και κάτι ξέρω από ανθρώπινο οίκτο.

Στη λέξη φιλανθρωπία υπάρχει μια βαθιά αντίφαση, στα όρια του οξύμωρου. Ο άνθρωπος είναι απλώς άνθρωπος, δεν μπορεί να είναι φιλάνθρωπος. Όπως ο λύκος δεν μπορεί να είναι φιλόλυκος, ούτε η κότα φιλόκοτα και ο σκύλος φιλόσκυλος. Ο σκύλος, ναι, μπορεί να είναι φιλάνθρωπος, ως το κατεξοχήν κατοικίδιο που έχει μια σχεδόν αυτοκαταστροφική προσκόλληση στο είδος μας. Η κότα δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ φιλάνθρωπη, αν είχε μια ελάχιστη επίγνωση του προορισμού της ως σούπας ή κοκκινιστής. Η γάτα, αν και εξίσου προσκολλημένη στον άνθρωπο και τα ενδιαιτήματά του, δεν είναι φιλάνθρωπη. Είναι απλώς φίλαυτη. Κι επειδή αγαπάει τον εαυτό της περισσότερο από οτιδήποτε άλλο- αν μπορεί να αποκληθεί αγάπη το ένστικτο αυτοσυντήρησης που έχει κάθε ον-, συμβιβάζεται με την αναγκαστική συνύπαρξή της με τον άνθρωπο. Είναι μια κατεξοχήν φιλόγατα που συνδέεται με μνημόνιο κατανόησης με τον άνθρωπο, αν υποθέσουμε ότι η βάση της συνύπαρξής της μ’ αυτόν είναι να πιάνει ποντίκια ή να προσφέρει το σώμα της στην ανθρώπινη ανάγκη για τρυφερότητα και χάδι.

Και είδα πολλούς να βγαίνουν στους δρόμους και να καμώνονται τους ανήξερους. Και να μαζεύονται στις πλατείες αγανακτισμένοι και να μουτζώνουν και να βρίζουν τη γενιά που τους πρόδωσε, και να στήνουν κρεμάλες και να μη θέλουν να πληρώσουν, γιατί αυτοί δεν πήραν και καλά ούτε κόκαλο απ΄ το τραπέζι των αρχόντων. Και μετά τους είδα να χωρίζονται.

Και τι άλλο είδες γαλανομάτη γιε μου;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Πουλής

Η προφητεία των Μάγιας ρίζωσε τόσο στο λαϊκό φαντασιακό, ώστε στην Κίνα έγιναν εκατοντάδες συλλήψεις για διασπορά φημών για το τέλος του κόσμου, ενώ υπάρχουν πόλεις που εξάντλησαν τα όριά τους στην τέλεση γάμων και την αγορά ειδών πρώτης ανάγκης από τα σούπερ μάρκετ. Στην Τσετσενία άδειασαν τα μαγαζιά από αλάτι και σπίρτα, εν αναμονή της συντέλειας του κόσμου. Ούτε λίγο ούτε πολύ έχουν γραφτεί 3.000 βιβλία για το ημερολόγιο των Μάγιας. Η επιστημονική απάντηση πως αν ο πλανήτης Νιμπίρου ερχόταν προς τη Γη θα τον βλέπαμε (θα ήταν μάλιστα από τα πιο φωτεινά αντικείμενα στον ουρανό) είναι μια απάντηση ορθή αλλά επιφανειακή. Ενδιαφέρον έχει η ψυχική στάση. Το ενδιαφέρον ερώτημα είναι γιατί οι άνθρωποι θέλουν τόσο πολύ να ακούν ιστορίες καταστροφής.

Όποιος έχει ζήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, ξέρει οτι η υπόθεση “ένοπλη βία” είναι μια καθημερινή πιθανότητα, για την οποία εκπαιδεύεσαι. Για παράδειγμα, ακόμα και στη φιλελεύθερη και ανεκτική Καλιφόρνια, που έχει από τους πιο αυστηρούς νόμους για την οπλοκατοχή, ο οδηγός (και μόνον αν είσαι οδηγός μπορείς να μετακινηθείς σε αυτό τον αχανή αραιοκατοικημένο “παράδεισο”) ξέρει οτι αν τον σταματήσει η τοπική αστυνομία, θα πρέπει να έχει τα χέρια του σε εμφανή θέση στο τιμόνι, ενώ απαγορεύεται αυστηρά να βγει έξω. Ο εποχούμενος αστυνομικός, αφού σου παραγγείλει με σειρήνα και τηλεβόα να κάνεις στο πλάι, θα έρθει προσεκτικά από πίσω και με το χέρι στη θήκη του όπλου, θα σε ελέγξει με βάση όλη τη διαδικασία ασφαλείας, ώστε να ελαχιστοποιήσει την πιθανότητα να τραβήξεις όπλο και να τον πυροβολήσεις.