Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης 

Τα Χριστούγεννα του 1978 η δεκαεξάχρονη Μπρέντα Αν Σπέσνερ πήρε το πιο αναπάντεχο δώρο που μπορεί να βρει μία κοπέλα κάτω από το στολισμένο δένδρο. Μία ημιαυτόματη καραμπίνα Ruger 22/10 με διόπτρα και 500 φυσίγγια. Ήταν το δώρο του μπαμπά της. Εκείνη είχε ζητήσει ένα ραδιόφωνο. Κατά κάποιο τρόπο βρέθηκε η ίδια στο ραδιόφωνο, σε όλα τα ραδιόφωνα του κόσμου. Τη Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 1979 η Μπρέντα άνοιξε το παράθυρο της και μαζί το κουτί με τα φυσίγγια. Σημάδεψε προς το δημοτικό σχολείο, ακριβώς απέναντι. Σκότωσε δύο ενήλικους και τραυμάτισε οκτώ παιδιά. Όταν η αστυνομία τη ρώτησε για το κίνητρο της, εκείνη έδωσε στους Boomtown Rats του Bob Geldof ένα διαχρονικό σουξέ: «I don't like Mondays. This livens up the day. I have to go now. I shot a pig [policeman]. I think and I want to shoot more. I'm having too much fun»

Πριν από μία δεκαετία όταν ο ισχυρός άνδρας της χειμαζόμενης ελληνικής οικονομίας Γιάννης Στουρνάρας ήταν διοικητής και διευθύνων σύμβουλος της Εμπορικής Τράπεζας, ο μαρξιστής ιστορικός Βασίλης Κρεμμυδάς είχε τακτική επαφή μαζί του (και τον εκτίμησε πολύ) για μία σειρά εκδόσεων βασισμένων στα αρχεία της Εμπορικής, όπου αναδεικνυόταν η σχέση της οικονομικής περιπέτειας της σύγχρονης Ελλάδας με την κοινωνική περιπέτεια. Αυτή τη σχέση υπαινίσσεται και το πιο πρόσφατο βιβλίο του, ο «Θείος από την Αμερική» (Εκδ. Τυπωθήτω), που είναι ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά, αλλά δεν είναι καθόλου αθώο. Τώρα μάλιστα που με πρωθυπουργική εντολή μελετώνται αλλαγές στον νόμο για την απονομή ελληνικής ιθαγένειας, αυτό το εικονογραφημένο βιβλιαράκι γίνεται πολύ επίκαιρο και πολύ κρίσιμο. Διότι εδώ ο Κρεμμυδάς χτυπά συναγερμό προς την Πολιτεία και προς την κοινωνία για την ξενοφοβία που φουσκώνει όσο βαθαίνει η οικονομική κρίση. Και φωτίζει τη δαιμονοποίηση των μεταναστών, ακόμη και των γεννημένων στην Ελλάδα, που αρχίζει όχι από τις χρυσαυγίτικες κινητοποιήσεις αλλά ήδη από τα δημοτικά σχολεία. Οπως τα σχολεία στα οποία φοίτησε ο 12χρονος σήμερα εγγονός του, ο Νάμπα-Αλέξανδρος.

Aυτή τη στιγμή στις Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να μάθουν το «γιατί». Ωστόσο όλοι γνωρίζουν ότι το πρόβλημα βρίσκεται και στο «πώς». Ναι, κάποια στιγμή όλοι θα μάθουμε για ποιο λόγο ο 20χρόνος Adam Lanza φορτώθηκε με τρία όπλα και πήρε μαζί του στο θάνατο 27 ανθρώπους. Ίσως να μην καταλάβουμε ποτέ, αλλά, θα μάθουμε. Ωστόσο έχουμε όλοι το δικαίωμα να υποθέσουμε ότι αυτό δεν θα ήταν και τόσο εύκολο να συμβεί αν υπήρχε διαφορετικό καθεστώς περί οπλοκατοχής. Σύμφωνα με πληροφορίες τα όπλα με τα οποία ο Adam έκανε το μακελειό, αγοράστηκαν από την ίδια τη μητέρα του. Ο Ομπάμα, δακρυσμένος, είπε ότι θα πρέπει να ξαναδούν το ζήτημα. Είναι πολύ δύσκολο. Πρόκειται για θέμα που διατρέχει τις μεγάλες αντιθέσεις στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών. Από τη μία το ατομικό σου δικαίωμα στην ασφάλεια και από την άλλη το συλλογικό. Ένα πολύπλοκο θέμα σε μία μεγάλη χώρα με δαιδαλώδεις νομικούς διαδρόμους.

Γράφει ο Ηλίας Κανέλλης

Οταν ο Ηλίας Μόσιαλος, υπουργός Επικρατείας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, προσπαθούσε να συρρικνώσει το μέγεθος της δαπανηρής ΕΡΤ, τις δαπάνες της οποίας πληρώνουμε με ένα μόνιμο χαράτσι στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, ο συνδικαλισμός και τα κόμματα αντιδρούσαν επικαλούμενα το περίφημο επιχείρημα της ποιότητας. Ποιοτικά προγράμματα, ποιοτική δημοσιογραφία, ποιοτικά σίριαλ, ποιοτικοί άνθρωποι... Με τόση ποιότητα, κομμάτια να γίνει, ας πάει και το παλιάμπελο και ας συνεχίσουμε να σκάμε το αναλογούν χαράτσι, για το οποίο κανένα ειρηνοδικείο δεν έχει δικάσει ότι δικαιούμαστε να μην το σκάμε - ούτε τα ειρηνοδικεία μπορούν να διανοηθούν πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς την ερτατζίδικη ποιότητα.

Γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης

Ξανάρχισε το παλιό τροπάρι για το ωράριο των καταστημάτων. Σύμφωνα με τον αφορισμό που πρωτοδιατύπωσε το 2003 ο «φιλελεύθερος» ευρωβουλευτής (τότε) της Ν.Δ. κ. Χρήστος Φώλιας «τα λεφτά λείπουν από τους Ελληνες κι όχι οι επιπλέον ώρες για να ψωνίζουν». Ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι η... σοφία του κ. Φώλια επιβεβαιώνεται δέκα χρόνια μετά, με τους ξένους που τους περισσεύουν τα λεφτά, αλλά δεν έχουν πολλές ώρες παραμονής στη χώρα (π.χ. αυτούς που κατεβαίνουν από κρουαζιερόπλοια) τι θα κάνουμε; Θα τους αφήνουμε να τριγυρνούν στους άδειους δρόμους με τα κλειστά καταστήματα; Κι εντάξει! Το 2003 ήμασταν κιμπάρηδες. Με τη μαγκιά μας και τον (δανεικό) παρά μας δεν δίναμε λογαριασμό. Μπορούσαμε να κλείνουμε τα μαγαζιά και βδομάδες. Τώρα που οι έμποροι κλαίνε διότι δεν έχουν πελατεία γιατί δεν θέλουν να δουλέψουν λίγο παραπάνω ώστε να αμβλυνθούν οι συνέπειες της κρίσης;

Μια φορά κι ένα καιρό ένας ποντικός βαρέθηκε να τον ταλαιπωρεί η γάτα. Πήγε λοιπόν στην σοφή κουκουβάγια και την ρώτησε τι πρέπει να κάνει για να τελειώσουν  τα βάσανα του.  «Η λύση είναι να γίνεις και εσύ γάτα!», τον συμβούλεψε η κουκουβάγια. Κατευχαριστημένος ο ποντικός την ευχαρίστησε και επέστρεψε στην φωλιά του. Μετά από τρείς μέρες να’τος πάλι μπροστά στην κουκουβάγια: «Σοφή κουκουβάγια δεν μου είπες τι πρέπει να κάνω για να γίνω γάτα!» Και η σοφή κουκουβάγια απάντησε «Εγώ διαμορφώνω μόνο τις γενικές αρχές της πολιτικής που πρέπει να ακολουθήσεις. Το πώς θα τις εφαρμόσεις αυτό είναι δική σου δουλειά!».

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Όταν η δουλειά του πατέρα μου άρχισε να χαλάει, μετακομίσαμε. Διάβαζα τα μαθήματα της επόμενης μέρας στο τραπέζι της κουζίνας. Και με άλλαξαν σχολείο. Στενοχωρήθηκα, κυρίως γιατί το κοριτσάκι με τα ξανθά κοτσιδάκια του διπλανού θρανίου είχε κολλήσει το χέρι στο τζάμι και με χαιρετούσε όσο με έπαιρναν και ’γω γυρνούσα το κεφάλι και κοίταζα το τζάμι που απομακρυνόταν μέχρι να στρίψουμε στη γωνία και να μάθω ότι ζωή σημαίνει απώλειες.

Όμως μου πέρασε, γιατί στο ιδιωτικό τα απογεύματα μέναμε στο σχολείο και κάναμε τα «καθήκοντα» της επόμενης μέρας, ενώ στο 30ό Δημοτικό Κυψέλης παίζαμε μπάλα στο προαύλιο μέχρι το βράδυ και μετά καθόμασταν στα παγκάκια της Φωκίωνος και πίναμε μπιράλ. Πέρασα χαρούμενα παιδικά χρόνια.

Γράφει ο Προκόπης Δούκας

Την ημέρα του μεγάλου σεισμού της Πάρνηθας, το 1999, στην προσπάθεια μου να βρεθώ γρήγορα κοντά σε στενούς συγγενείς, πήγα ανάποδα με το αυτοκίνητο, στην έρημη Αριστείδου, στο κέντρο της Αθήνας. Ένας αστυνομικός, που βρέθηκε μπροστά μου, αντί να με γράψει (όπως θα έκανε οποιοσδήποτε συνάδελφος του στο δυτικό κόσμο, αλλά σπανιότατα θα κάνει τροχαίος στην Ελλάδα, ακόμα κι αν συμβεί η βαρύτερη παράβαση, μπροστά στα μάτια του, εφόσον δεν συμμετέχει σε οργανωμένο συνεργείο, που έχει στήσει “καρτέρι”), μου απηύθυνε μια σύσταση, με απεγνωσμένο ύφος: “Σας παρακαλώ, μην το κάνετε αυτό, συμβάλλει στον πανικό, φανταστείτε να το κάνουν όλοι, τι ζούγκλα θα γίνει”. Ντράπηκα πολύ, παρά το οτι είχα ελέγξει προσεκτικά τον δρόμο - και συνειδητοποίησα πόσο λάθος και αντικοινωνικό είναι η μη τήρηση των κανόνων, ειδικά σε μια τέτοια κατάσταση ανάγκης.

Γράφει ο Αντρέας Πετρουλάκης

Έχω πάντα στο μυαλό μου ένα περιστατικό από αυτά που είναι δυνατόν να σου συσκοτίσουν την κρίση μέσα στη σημειολογία τους. Ήταν Δεκέμβριος του 1994, ο Α. Σαμαράς είχε μόλις ανακοινώσει το όνομα του Κωστή Στεφανόπουλου ως  πρότασή του για  επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας και, αφού ήταν κοινό μυστικό ότι συμφωνούσε και το ΠΑΣΟΚ, η εκλογή του ήταν βέβαιη. Τη νύχτα εκείνη ο πρώην αρχηγός της ΔΗΑΝΑ επέστρεφε από την Πάτρα και βρήκε μπροστά στο σπίτι του, στην οδό Δάφνης, όλον το στρατό των τηλεοπτικών συνεργείων της χώρας.

Γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης

Πριν από τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα συνέβη ένα τραγικό περιστατικό: ένας αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε ένα παιδί μόλις 15 ετών. Το πιθανότερο είναι ότι δεν ήθελε να τον δολοφονήσει -σιγά μην ξέρουν τόσο καλό σημάδι οι ειδικοί φρουροί- αλλά το κακό έγινε. Το παιδάκι έπεσε νεκρό, το όργανο της τάξης δικάστηκε καταδικάστηκε με τη βαρύτερη ποινή και φυλακίστηκε. Ο φόνος δημιούργησε κύματα συγκίνησης στη νεολαία, τα οποία καβαλίκεψαν οι γνωστοί-άγνωστοι και στο πρώτο τραγικό περιστατικό πρόσθεσαν και το δικό τους. Το κέντρο της Αθήνας κάηκε, μαγαζιά λεηλατήθηκαν, ιστορικά κτίρια υπέστησαν καταστροφές κ.λπ.