Γράφει ο Ηλίας Κανέλλης

Εντονη αντιπαράθεση είχαν χθες ο Γιώργος Μουρούτης, διευθυντής του γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού, και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αφορμή ήταν η αποκάλυψη από τον πρώτο της ταυτότητας του ανώνυμου μπλόγκερ Πιτσιρίκου που είχε γράψει ένα άγριο μήνυμα στο twitter για τα θύματα των βομβιστικών ενεργειών στον Μαραθώνιο της Βοστώνης. Ο ΣΥΡΙΖΑ θεώρησε ότι τα στοιχεία ελήφθησαν από τη Βουλή, στην οποία ο κύριος Πιτσιρίκος είχε συνάντηση με τον πρόεδρο του κόμματος Αλέξη Τσίπρα, και έθεσε θέμα ασφαλείας των προσωπικών δεδομένων των επισκεπτών της Βουλής. Ο κ. Μουρούτης ανταπάντησε ότι αυτά είναι «ψεκασμένες συνωμοσιολογίες» και ότι ο ίδιος ο μπλόγκερ είχε αποκαλύψει στο παρελθόν το όνομά του.

Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

Φυσικά και δεν θα μπορούσε να συμβεί στην Ελλάδα. Ούτε καν σε μία μικρή πόλη, πόσο μάλλον στην Αθήνα. Στη Βοστώνη η αστυνομία ουσιαστικά «έκλεισε» την πόλη και τα προάστια για ώρες. Τράβηξε τον πληθυσμό στα σπίτια του και διέκοψε την κυκλοφορία των μέσων μαζικής μεταφοράς. Εκ των πραγμάτων ο Τσετσένος ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που έμεινε μέσα στο κόσκινο, ασχέτως αν στο τέλος τον εντόπισαν κατά τύχη.

Tου Στάθη Ν. Καλυβα*

Οταν σπούδαζα στην Αμερική, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, οι περισσότεροι Ελληνες φοιτητές που συναντούσα είχαν αποφοιτήσει από «πρότυπα» δημόσια σχολεία που επέλεγαν τους μαθητές τους με εξετάσεις και ήταν στελεχωμένα με εκπαιδευτικούς που συνδύαζαν υψηλά ακαδημαϊκά προσόντα και ερευνητική διάθεση. Ορισμένα, μάλιστα, είχαν ιδρυθεί από κληροδοτήματα και δωρεές ιδιωτών και είχαν ιδιαίτερη παράδοση. Τα πιο γνωστά ήταν το Βαρβάκειο, η Ευαγγελική, η Ιωννίδειος και το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Οι απόφοιτοι που είχα γνωρίσει τότε ήταν παιδιά με (υπερβολική ίσως) σοβαρότητα, ιδιαίτερη προσήλωση στις σπουδές τους και μεγάλος πάθος για μάθηση. Οι περισσότεροι κατάφεραν να διακριθούν και είναι σήμερα ιδιαίτερα επιτυχημένοι στο πεδίο που επέλεξαν να υπηρετήσουν. Η επιτυχία τους σχετίζεται άμεσα με την παιδεία τους.

Γράφει ο Τάκης Μίχας

Η Δανία και η Ελλάδα δεν βρίσκονται απλά σε αντίθετους γεωγραφικούς πόλους. Πανω απ' όλα η Δανία εκφράζει την Καινοτομία ενώ η Ελλάδα την Αντι-καινοτομία. Μία από τις τελευταίες καινοτομίες στη χώρα του Βορρά είναι οι λεγόμενες «οικογενειακές» τάξεις: Πρόκειται για τάξεις στο Δημοτικό τις οποίες παρακολουθούν παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες (υπερκινητικότητα, δυσκολία συγκέντρωσης κ.λπ.). Στις τάξεις αυτές είναι υποχρεωμένοι να παρίστανται και οι γονείς οι οποίοι συμμετέχουν ενεργά στο μάθημα.

Γράφει ο Ανδρέας Ζαμπούκας

Κάθε χρόνο που γίνονται οι φοιτητικές εκλογές κάνω πολλές σκέψεις, με την ελπίδα ότι την επόμενη χρονιά κάτι θα διαφορετικό θα συμβεί. Κι όμως, δεν αλλάζει το παραμικρό. Θα έλεγα μάλιστα, ότι τα «μητρικά» κόμματα των φοιτητικών παρατάξεων έχουν εκσυγχρονίσει κάπως, οργάνωση, ύφος και πολιτική στρατηγική. Οι παρατάξεις τους όμως, στα πανεπιστήμια, δεν άλλαξαν τη φυσιογνωμία τους στο παραμικρό. Ούτε καν το ντιζάιν, στις αφίσες που τυπώνουν.

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Όταν αλλάζει η κατάσταση, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι τα λεφτά, είναι η αλλαγή υποδείγματος. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να κάνουν ό,τι έκαναν πριν. Οι πιο φιλότιμοι κάνουν περισσότερο από αυτό που έκαναν πριν. Λέγεται ενεργητική αδράνεια. Πιστεύουν ότι η κρίση είναι ένα παροδικό φαινόμενο, κάποτε θα τελειώσει και όλα θα συνεχιστούν όπως ήταν πριν. Θα τελειώσει, αλλά τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Το οικονομικό μοντέλο που μας οδήγησε στη χρεοκοπία δεν θα ξαναϋπάρξει.

Γράφει η Χριστίνα Ταχιάου

Το τέρας. Μια φωτογραφία από τις Σκουριές αποδεικνύει τη μόλυνση που έχει συντελεστεί στην περιοχή από τα μεταλλεία χρυσού. Η θάλασσα είναι γεμάτη κίτρινη λάσπη. Διαδώστε όπου μπορείτε.

Γράφει ο Γιάννης Κυφωνίδης

Όταν πριν από περίπου δύο χρόνια η ΑΕΚ έπαιρνε το κύπελλο μετά από έναν αγώνα που στιγματίστηκε από την εισβολή οπαδών της, έγραφα για τους "κλέφτες της χαράς". Τους 200-300 που τα έκαναν μπάχαλο κι έκλεψαν τη χαρά από τους χιλιάδες φίλους της ομάδας που ήταν στο Ολυμπιακό Στάδιο και πολλαπλάσιους που το έβλεπαν από την τηλεόραση. Δύο χρόνια μετά, η ίδια μερίδα οπαδών που ουδέποτε απομονώθηκε, ξαναμπούκαρε στο γήπεδο, με ακόμα πιο άγριες διαθέσεις και αυτή τη φορά δεν έκλεψε τη χαρά, αφού δεν υπήρχε, αλλά έκλεψε την ψυχή των εκατομμυρίων φίλων της ομάδας. Την ψυχή που γεννιέται όταν κάποιος σου βάζει το... μικρόβιο της ομάδας και που πιστεύεις ότι δεν θα πεθάνει ποτέ.

Γράφει η Γεωργία Πανοπούλου

Ο Ηλίας έχασε πρόσφατα τη μητέρα του και είναι συντετριμμένος. Ήταν μοναχοπαίδι και ήταν πολύ δεμένος μαζί της, ειδικά μετά το διαζύγιο των γονιών του. Εργάζεται σε μία ιδιωτική εταιρία και έκανε χρήση της άδειας των δύο ημερών που δικαιούται για το θάνατο συγγενούς (ΕΓΣΣΕ 2002-2003). Οι συνθήκες είναι πλέον δύσκολες στη δουλειά, η επιχείρηση δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα, και ο Ηλίας προσπαθεί να διατηρήσει το επίπεδο της απόδοσής του ξέροντας ότι δεν έχει περιθώρια χαλάρωσης.

Γράφει ο Τάκης Καραγιάννης

Όταν είσαι πάνω στον βράχο και ετοιμάζεσαι για βουτιά, υπάρχει μόνο ένας κίνδυνος. Να παραπατήσεις και να είναι βασανιστική η πτώση. Να μην κάνεις ένα μεγάλο βήμα, ένα άλμα να σε παραδώσει στο κενό, αλλά να κάνεις ένα φοβικό. Μικρό και ασθενές, αλλά ικανό να σε κάνει να γκρεμοτσακιστείς. Αυτό έπαθε και η ΑΕΚ. Τα χειρότερα δεν έχουν έρθει, ο γκρεμός είναι μπροστά, αλλά δεν πηγαίνει εκεί με άλμα. Το κάνει με τούμπες. Τα επεισόδια ήταν το ασθενές βήμα πριν από την αιώρηση. Και το ζήτημα είναι πώς θα προσγειωθεί.