Το άρθρο αυτό έχει κυκλοφορήσει στο facebook και ο συγγραφέας του είναι άγνωστος. Η ιστορία του όμως είναι, δυστυχώς, πολύ γνωστή.

Στη στάση του μετρό συναντώ καθημερινά μια γυναίκα απροσδιορίστου ηλικίας. Τα μαλλιά της βρώμικα και ανακατεμμένα, τα ρούχα της κουρελιασμένα και το πρόσωπό της σκιμμένο στη θλίψη.

Η γυναίκα κατάχαμα στο βρώμικο πάτωμα και δίπλα της το ποτηράκι, όπου οι περαστικοί προσφέρουν τον οβολόν τους. Στα χέρια της γυναίκας, κοιμάται ένα δίχρονο παιδάκι. Του φοράει ένα βρώμικο καπέλο και εξίσου βρώμικα ρούχα.

Οι περισσότεροι περαστικοί, συγκινημένοι από το θέαμα προσφέρουν αβίαστα και το τελευταίο κέρμα από το πορτοφόλι τους, ξορκίζοντας με ανακούφιση την ενοχή της δικής τους ευδαιμονίας…

Από το vlemma.wordpress.com 

Αναψαν ξύλα σ’ ένα αυτοσχέδιο μαγκάλι για να ζεσταθούν, ίσως και σαν αθώο, ανέξοδο παιχνίδι. Πέντε φίλοι, φοιτητές εικοσάχρονοι, έφαγαν, ήπιαν, θα αστειεύτηκαν, θα είδαν καμιά ταινία στον υπολογιστή, έπεσαν να κοιμηθούν με αναμμένο το μαγκάλι. Στη Λάρισα, σε μια φοιτητική γκαρσονιέρα.

Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης

Δεν νιώθω, εισαγωγικά, καμιά ανάγκη να σας περιγράψω πόσο με συγκλόνισε η τραγωδία των παιδιών της Λάρισας, ούτε να καταθέσω προκαταβολικά τα ρητορικά πιστοποιητικά ευαισθησίας μου, λες και το πόσο άγγιξε τον καθένα μας αποδεικνύεται από την ένταση των λέξεών του. Η πραγματικότητα είναι μία: Αρκετών ανθρώπων η ζωή καταστράφηκε την Πέμπτη και εμείς οι υπόλοιποι παραλύουμε από τη φρίκη των ανθρώπινων, περισσότερο γιατί τα προβάλλουμε στις δικές μας ζωές, για να τα αποσύρουμε σταδιακά στη λήθη - όπως έχουμε κάνει, τόσες φορές, στο παρελθόν. Αυτό που θέλω να περιγράψω είναι το εμπόριο αυτής της φρίκης.

του Νίκου Μαραντζίδη

"Ζούμε στους καιρούς της γαλλικής επανάστασης και των ιακωβίνων", μου είπε - μάλλον θλιμμένα - ένας φίλος μου, όταν τον ρώτησα την άποψή του για την ποινή των ισοβίων που επεβλήθη στον πρώην δήμαρχο, τον Παπαγεωργόπουλο.

"Το αίμα φέρνει τη δίψα για αίμα, δεν υπάρχει πολιτική ατζέντα, μόνο πάθος για αίμα", πρόσθεσε. Δεν απάντησα, δεν είχα κάτι να προσθέσω. Συμφώνησα σιωπηλά και εξίσου θλιμμένα. Άραγε, αν είναι η ανώτατη ποινή που επιβάλλεται με τέτοια ευκολία για τέτοιου είδους αδικήματα, αναρωτιέμαι, το πώς πρέπει να αντιμετωπιστούν τα αδικήματα κατά της ζωής, οι φόνοι.

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Είναι κάποιοι που λένε ότι η Ελλάδα είναι μια φτωχή, δυστυχισμένη χώρα. Δεν είναι αλήθεια. Απλώς από 24η πιο πλούσια χώρα του κόσμου πήγε 35η. Λένε ακόμα ότι ο ελληνικός λαός πεινάει. Ακόμα και σήμερα μετά από τόσα χρόνια ύφεσης, το κατά κεφαλήν εισόδημα της γειτονικής Τουρκίας είναι στο 40% του ελληνικού. Δεν έχω ακούσει κανέναν στον κόσμο να μιλάει για «ανθρωπιστική καταστροφή» και «κοινωνική γενοκτονία» στην Τουρκία. Γιατί τα λένε αυτά τα πράγματα; Ίσως γιατί αυτοί που τα λένε δεν πεινάνε.

Τελειωμό δεν έχουν τα σενάρια συνωμοσίας από τη στιγμή που ο Πάπας Βενέδικτος ανακοίνωσε την παραίτησή του. Τελευταίο, αυτό που κυκλοφόρησε τις τελευταίες ώρες ο διάσημος μπλόγκερ Αντριου Σάλιβαν, ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ υποστηρίζει πως ο Πάπας είναι γκέι και μάλιστα πολύ ερωτευμένος με τον πιο... όμορφο άνδρα του Βατικανού.

Γράφει ο Κώστας Μποτόπουλος

Ωραία λοιπόν, ο ιταλικός λαός αποφάσισε, όπως είχε δικαίωμα, να δώσει μια πολλαπλά τιμωρητική ψήφο:

- Τιμώρησε την πραγματικότητα που δεν του αρέσει. Δικαίως –σε κανέναν δεν αρέσει η ύφεση, η ανεργία, οι υψηλότεροι φόροι, η ανάστροφη μετανάστευση, τα λιγότερα χρήματα για τον πολιτισμό (όχι όμως για την πολιτική τάξη, την πιο καλοπληρωμένη όλης της Ευρώπης), το ξέφτισμα της bella vita. Το πρόβλημα με την πραγματικότητα είναι ότι δεν αρκεί να μην αρέσει, για να αλλάξει προς το καλύτερο

Η εξοικείωση με τη διαχείριση των χρημάτων είναι απαραίτητο «όπλο» για τους ενήλικους αλλά και για τα παιδιά. Τόσο η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων όσο και η εξάσκηση στην υπευθυνότητα θα τα οπλίσει με τις σωστές δεξιότητες για τη μελλοντική τους ζωή. Αν η εικόνα που τους δημιουργήσουμε –προκειμένου να μην πληγωθούν- είναι ψεύτικη τότε τα παιδιά μας θα εξελιχθούν σε μελλοντικούς ευάλωτους πολίτες.

Γράφει ο Θωμάς Ξωμερίτης

Έχω φάει κρέας αλόγου. Συνειδητά και χωρίς τύψεις, όταν μου το σέρβιραν, κύριο πιάτο, το έφερα στη μύτη μου, το μύρισα, δεν μου μύρισε, στη συνέχεια έκοψα ένα κομμάτι και δοκίμασα. Ήταν θεσπέσιο. Αυτό συνέβη στα βουνά της Σαρδηνίας, πριν 14 χρόνια, όταν είχα βρεθεί εκεί σ’ επαγγελματικό ταξίδι. Τουλάχιστον δεν ισχύει για μένα το ζήτημα του ταμπού για το κρέας αλόγου· είμαι κρεατοφάγος, υπάρχουν κρέατα που μου αρέσουν και κρέατα που δεν μου αρέσουν (το αρνί για παράδειγμα το σιχαίνομαι). Κι ελάφι έχω φάει – μου άρεσε - και αγριογούρουνο – έτσι κι έτσι. (Όχι στο ταξίδι μου στη Σαρδηνία, γιατί εκεί το ελάφι ήταν προστατευόμενο είδος· για το αγριογούρουνο δεν θυμάμαι αν υπήρχε καθεστώς προστασίας, μάλλον όχι).

Γράφει ο Αρίστος Δοξιάδης

Πριν από δύο χρόνια, ταξιτζήδες της Αθήνας έριχναν λάδια στους δρόμους του Πειραιά για να εμποδίσουν τα πούλμαν που έφερναν τους ξένους στα κρουαζιερόπλοια. Την ίδια εποχή, ταξιτζήδες της Ρόδου έδιωχναν από το δικό τους λιμάνι τους ακτιβιστές του ΠΑΜΕ, γιατί δεν ήθελαν να υπάρξει πρόβλημα με τις κρουαζιέρες. Γιατί;