H κ. Γιάννα Αγγελοπούλου έγραψε στη Huffington Post ένα άρθρο για την ανεπάρκεια στην αξιοποίηση της ολυμπιακής κληρονομιάς. Μόνο που η ανεπάρκεια δεν βρίσκεται εκεί, αλλά στη γενικότερη θεώρηση του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. Οι κυβερνήσεις της ολυμπιακής προετοιμασίας κατασκεύασαν μεγάλα έργα χωρίς καμία πρόνοια για την εκμετάλλευση τους στη συνέχεια. Δεν διδάχθηκαν από προηγούμενες διοργανώσεις, όπως το Σίδνεϊ. Και φαίνεται ότι το ίδιο έκανε και το Λονδίνο. Οκτώ χρόνια μετά οφείλουμε να δούμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας με ρεαλιστική ματιά. Όχι ως δισεκατομμύρια που χάθηκαν, αλλά ως ευκαιρία που δεν αξιοποιήθηκε. Ως τη χαμένη ευκαιρία μιας γενιάς. 

Η Ελένη Καλογεροπούλου καλύπτει το ρεπορτάζ (= λέει όλο καλά λόγια υπέρ) του Σύριζα στο απογευματινό δελτίο του σταθμού, αλλά παρ' ό,τι το κάνει με εξοργιστικά έντονο τρόπο, κατά βάθος υποψιάζεσαι ότι ανέλαβε το ρόλο με μισή καρδιά - χωρίς να τον πιστεύει.

Δεν θυμάμαι παλιότερα αν στις εκπομπές και στα δελτία που συμμετείχε ως δημοσιογράφος έβγαζε κάποια σημαία της Αριστεράς και την κουνούσε. (Κάποιος μου είπε πως κάποτε με τον ίδιο τρόπο προωθούσε τη Δεξιά, άλλος την αποκαλεί σε ιστοσελίδα "Η άλλοτε Πασοκάρα – ομαδάρα Ελένη Καλογεροπούλου" επειδή ήταν στη Γ.Γ. Τύπου.)

Του Γρηγόρη Τσιούκα, νομικού.

 

1.Η απόφαση της πλειοψηφίας της Ολομέλειας του ΣτΕ θέτει ως προϋπόθεση για τη συνταγματικότητα των ρυθμίσεων που διέπουν την ελληνική ιθαγένεια το να διασφαλίζουν ότι αυτός που αποκτά την ελληνική ιθαγένεια είναι εμποτισμένος με τα ελληνικά ήθη, έθιμα και παραδόσεις. Αλήθεια μήπως η συλλογιστική αυτή αμφισβητεί την κτήση της ελληνικής ιθαγένειας από πρόσωπα δεύτερης, τρίτης, τέταρτης (και ούτω καθεξής) γενιάς που κατάγονται από Έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ και την Αυστραλία; Μήπως πρέπει και γι` αυτούς να επανεξεταστεί το θεσμικό πλαίσιο ώστε να διασφαλίζεται ότι έχουν επαφή με τα ελληνικά ήθη, έθιμα και παραδόσεις; Και αν διαπιστώνεται ότι δεν έχουν τέτοια επαφή μήπως είναι αντισυνταγματικό να αποκτούν την ελληνική ιθαγένεια «αυτόματα» λόγω γέννησης;

Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

Το υπουργείο Ανάπτυξης κατέθεσε ένα νομοσχέδιο με τον βαρύγδουπο τίτλο «Κατεπείγουσες ρυθμίσεις για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας». Για πράξεις νομοθετικού περιεχομένου πρόκειται, αλλά, τέλος πάντων, κρατάμε μόνο τον τίτλο και αλλάζουμε υπουργείο, πηγαίνουμε στο Δικαιοσύνης. Το υπουργείο Δικαιοσύνης έχει τόσο χιούμορ που του μένει και περίσσευμα πάνω από το γκρίζο των δικαστηρίων και το μαύρο των φυλακών. Μέσα, λοιπόν, στο νομοσχέδιο με τις ρυθμίσεις που περιμένει η ανάπτυξη για να έρθει, κατέθεσε μία τροπολογία. Αναπτυξιακή; Ναι, αρκεί να φυτέψεις τη φαιδρά πορτοκαλέα.

Γράφει ο Κωστής Παπαϊωάννου

Η ένοπλη βία απειλεί τη δημοκρατία και πρέπει να αντιμετωπίζεται με αποφασιστικότητα. Οι συλληφθέντες της Κοζάνης θα κριθούν από την ελληνική δικαιοσύνη και θα αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Αποτελεί λοιπόν αναντίρρητα επιτυχία των διωκτικών αρχών η σύλληψή τους. Η πραγματικότητα όμως δεν επιτρέπει να περιοριστούμε στην αυτονόητη καταδίκη της εγκληματικής δράσης τέτοιων ομάδων και στα συγχαρητήρια προς τους διώκτες τους. Κάτι τέτοιο θα ήταν αδικαιολόγητη εθελοτυφλία, γιατί μετά τις συλλήψεις γίναμε όλοι μάρτυρες μιας εκτροπής από τη νομιμότητα.

Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης

To προσέξατε φαντάζομαι ότι όσοι κινήθηκαν στο φάσμα ανοχή-αποδοχή-ειρωνεία για να μιλήσουν για την αστυνομική βία εναντίον των συλληφθέντων στο Βελβεντό, σχεδόν ανεξαιρέτως πυκνώνουν της τάξεις αυτών που εξισώνουν ασυζητητί την ακροδεξιά με την αριστερή βία. Ασφαλώς δεν αποτελούν το σύνολό τους. Το «δεν υπάρχει καλή και κακή βία» είναι η καραμέλα τους- εγώ νομίζω ότι ισοπεδώνει και συσκοτίζει την πραγματικότητα γιατί κάθε βία δεν είναι ίδια. Σίγουρα, πάντως συμφωνούσαμε ότι κάθε βία είναι κακή, ανεξαιρέτως. Τώρα μαθαίνουμε ότι εξαιρείται η  αστυνομική βία.

Γράφει ο Προκόπης Δούκας

Η περιγραφή της γυναίκας του δημοσιογράφου, στο σπίτι των οποίων έγινε επίθεση, είναι εφιαλτική: “Πήρα το 6χρονο παιδί μας στην αγκαλιά και προσπάθησα να κατέβω τη σκάλα στα τυφλά. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω και δεν έβλεπα από τους καπνούς. Αφού σωθήκαμε, μας έλεγαν οτι δεν το πίστευαν, πώς καταφεραμε και γλυτώσαμε”... Είναι προφανές οτι δεν μιλάμε πια για “συμβολικά γκαζάκια”. Κι οτι δεν υπάρχουν όρια ασφαλείας, όταν αρχίζεις να παίζεις με όπλα και εκρηκτικά.

Από τους τέσσερεις ήταν ο πιό μικρός. Με τη μεγαλύτερη οργή στα μάτια. Αν η ιστορία τους γινόταν ταινία, αυτόν θα επέλεγα για πρωταγωνιστή. Ζωή σαν παραμύθι. Του tim burton, όμως.

Το 2008 βρέθηκε μπροστά σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα. Ίσως ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να πει τι ακριβώς είχε συμβεί. Του δόθηκε η ευκαιρία να καταθέσει και να ξεμπροστιάσει τους δολοφόνους που το δικαστήριο μετέπειτα καταδίκασε. Αλλά ουδέποτε εμφανίστηκε. Και μπορεί η ίδια η οικογένεια του θύματος να δήλωσε ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση αποδόθηκε δικαιοσύνη, ωστόσο αυτός επέλεξε έναν διαφορετικό δρόμο.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Αλεξάκος   Πολιτικοί - μαγαζάτορες, συζητούν για το μέλλον αλλά οι πράξεις τους περιορίζονται από το συμφέρον του κόμματος και της προσωπικής τους φιλοδοξίας. Υπάρχει χειρότερο; Ναι. Οι ιδεοληπτικοί πολιτικοί - όποιας κατεύθυνσης.    Προσπερνώ τα αυτονόητα περί πολιτικής και όχι οικονομικής κρίσης, και της ανάγκης πολιτικής λύσης για την Ελλάδα. Με το υπάρχον προσωπικό, αυτή δεν θα έρθει - το αποδεικνύουν καθημερινά.  Κάπου εδώ να παραμερίσουμε ό,τι σαχλαμάρες και παρελκυστικές αφέλειες ακούγονται για αμεσοδημοκρατία, αυτο-οργάνωση και λοιπές αρλούμπες που θα σήμαιναν κατάλυση του μόνου εργαλείου που μας έχει απομείνει, της δημοκρατίας.

Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης

Το αν η Εκκλησία επιτρέπει να υπάρχει στους κόλπους της σε υψηλό αξίωμα ο υμνητής ενός στυγερού δολοφόνου δεν θα έπρεπε να αφορά μόνο αυτήν. ΄Ενας μητροπολίτης είναι εκ των πραγμάτων πνευματικός ηγέτης μιας μεγάλης μερίδας συμπολιτών μας - δεν είναι μόνο η προσωπικότητα που εμπνέει, είναι και το αξίωμα που παρασύρει. Το ίδιο ισχύει και για πολλούς άλλους μητροπολίτες και παπάδες. Τα άμφια υποβάλλουν τους πιστούς και τα λόγια που βγαίνουν μέσα από τα πυκνά γένια για κάποιους γίνονται δόγμα. Και όταν το δόγμα περιέχει μηνύματα εθνικιστικά, ρατσιστικά, φασιστικά ή και παρανοϊκά ακόμα, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Αγίου Αιγιαλείας αλλά και σε άλλες, η πολλαπλασιαστική ισχύς του ράσου γίνεται επικίνδυνη.