Συγνώμη, διαβάζω σ’ αυτή την εισαγωγή ένα κάλεσμα; Αποκλείεται. Μάλλον θα πρέπει να το δω ως ειρωνικό σχόλιο για τους Χρυσαυγίτες. Αλλά πόση ειρωνεία («αποδείχτηκε τυχερός ο Μπομπ Γουίλσον») χωράει με το επεισόδιο του Χυτηρίου; Με το ότι αναγκάστηκε να κατέβει μια παράσταση μετά από απειλές για τη ζωή του σκηνοθέτη και της οικογένειάς του;
Και από την άλλη: Τι σημαίνει ακριβώς η φράση «Γιατί ούτε η –σαχλή– παρέα του Οδυσσέα ήταν ολοφάνερα gay»; Αν ήταν ολοφάνερα θα έπρεπε τότε να συμβούν επεισόδια;
Ή μετά: «η πολυαναμενόμενη παράσταση δεν ήταν τόσο αποτυχημένη». Ενώ, αν ήταν αποτυχημένη τα πράγματα θα άλλαζαν καθώς οι Χρυσαυγίτες είναι πάνω απ’ όλα υπερασπιστές της αισθητικής! (Για να μη σχολιάσω τις εκφράσεις που χρησιμοποιεί στην κριτική της η Ελένη Πετάση –μάλλον λίγο πριν την γράψει είχε δει τη διαφήμιση της τηλεφωνίας με την μπανάναααα!).
Δεν γνωρίζω τον κύριο Παγιατάκη. Μάλλον δεν κυκλοφορεί καθόλου στην Αθήνα αυτό τον καιρό και δεν είχε πάει στο Χυτήριο να δει από κοντά τη μισαλλοδοξία και το μίσος έξω από το θέατρο. Γιατί ίσως τότε φιλτράριζε την άποψή του διπλά και δεν θα έκανε αυτό το χιουμοράκι… (Φυσικά δεν διάβασα ποτέ την υπόλοιπη κριτική. Υπήρχε λόγος;)
