Δεν ήταν διάσημος ο Τόλης για να γίνει ο χαμός που γίνεται συνήθως στα κοινωνικά δίκτυα. Ήταν ο διπλανός μας 30άρης. Όταν όμως παρακολουθείς σχεδόν καθημερινά τον αγώνα ενός ανθρώπου, την αξιοπρέπεια με την οποία δίνει την μάχη του, είναι σαν να τον ξέρεις. Γι αυτό είμαι σίγουρος ότι χιλιάδες μάτια δάκρυσαν χθες το απόγευμα πάνω από το πληκτρολόγιο, ανάμεσά τους και τα δικά μου. Μετά αναλογίστηκα ότι ο Τόλης κατάφερε να μας κάνει, έστω και πρόσκαιρα, να αναλογιστούμε τα πραγματικά σημαντικά στη ζωή πέρα από περικοπές, δόσεις, λίστες φοροφυγάδων κ.λ.π. που μας πλημμυρίζουν.
Ο Τόλης δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που θα μας τον στερήσει ο καρκίνος. Κάθε μέρα πεθαίνουν χιλιάδες. Είναι όμως κάποιος που μας έδειξε πώς δίνει την μάχη του. Που μας προσγείωνε με κάθε tweet του στην πραγματικότητα. Που μας έκανε να νιώθουμε ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα για να μην γκρινιάζουμε και στενοχωριόμαστε με βλακείες. Οι πιθανότητες που ήταν εναντίον του τον έκαναν να μας ξανοιχτεί έτσι όπως ξανοίγεται ο άνθρωπος που αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει πλέον να χάσει τίποτε.
Μετά από το χθεσινό αρχίζω να πιστεύω στη δύναμη των κοινωνικών δικτύων που αρχίζουν να αποτελούν αληθινό υποκατάστατο της πραγματικής ζωής. Ήξερα για το φλερτ, το πείραγμα μετά τη νίκη της ομάδας σου, την πολιτική διαφωνία αλλά ότι θα μετέδιδαν και τον πόνο της απώλειας δεν το φανταζόμουνα. Σε χιλιάδες κόσμο είμαι σίγουρος ότι δημιουργήθηκαν συναισθήματα που μόνο με την πραγματική ζωή είναι συνδεδεμένα. Χθες το ελληνικό twitter δεν είχε πολύ διάθεση για αστειάκια. Σαν μια σκιά να έπεσε στον ψηφιακό του ουρανό.
Ο Τόλης πέθανε (δεν μου αρέσει το «έφυγε», ο θάνατος δεν είναι φυγή) αλλά ο @moloch82 μένει εδώ κι εδώγια να μας θυμίζει τους γενναίους, που παρόλο που η τύχη τους γύρισε την πλάτη, αυτοί το πάλεψαν ως το τέλος. Ο θάνατος τους παίρνει αλλά τους χάνουμε μόνο όταν τους ξεχνάμε. Tον Τόλη λοιπόν ή @moloch82 δεν θα τον χάσουμε ποτέ…
