Δεν ξέρω αν περιμένουμε τις απόκριες για να φορέσουμε τη μάσκα μας ή αν επιλέγουμε να την εντάξουμε στην καθημερινότητά μας και να την κάνουμε τρόπο ζωής. Αντιλαμβάνομαι πως δεν είναι καθόλου εύκολο να δείχνεις αυτό που αισθάνεσαι πραγματικά. Άλλωστε, πόσες φορές σε έχουν ρωτήσει αν είσαι καλά κι έχεις απαντήσει θετικά χωρίς να το εννοείς; Ξέρω πως είναι πολλές. Προσπαθείς να πείσεις τους γύρω σου και συνάμα τον ίδιο σου τον εαυτό πως υπάρχει κάτι άλλο μέσα σου από αυτό που υπάρχει πραγματικά. Προτιμάς να προσποιηθείς, παρά να παραδεχτείς την αλήθεια. Βαθιά μέσα σου κάτι σε πνίγει και θέλεις να το εκφράσεις, αλλά κάτι άλλο πιο δυνατό σε κρατά και σε δεσμεύει στην απάντηση «καλά είμαι»! Είναι η ντροπή, ο εγωισμός, η δήθεν αξιοπρέπεια; Μπορεί όλα αυτά μαζί, μπορεί και τίποτα από αυτά.
Βέβαια, μάσκες δεν φορούν μόνον όσοι κρύβουν τα αληθινά τους συναισθήματα. Φοράει και αυτός που θα σε κολακέψει, γιατί έχει κάτι να κερδίσει από σένα. Ή αυτός που θα σου παριστάνει τον φίλο, τον καλό συνεργάτη, γιατί έχει συμφέρον να το κάνει. Τέτοιου είδους μάσκες κάνουν κακό, σε πονάνε. Ίσως η εμπειρία σου να σε έχει φέρει αντιμέτωπο με τον πόνο αυτό και να ξέρεις ακριβώς πώς είναι.
Υπάρχουν πολλών ειδών μάσκες. Αυτές που θα αναγκαστείς να φορέσεις εσύ κάποια στιγμή στη ζωή σου και αυτές που θα συναντήσεις σε πρόσωπα άλλων. Σημασία έχει να αναλογιστείς αν τελικά αξίζει να φορέσεις κάποια από αυτές. Μήπως είναι προτιμότερο να αγαπήσεις την αλήθεια και να αφήσεις τις μάσκες μόνο για τις απόκριες;
Βιργινία
“Ο άνθρωπος είναι λιγότερο ο εαυτός του όταν μιλάει ως ο εαυτός του. Δωσ’ του μια μάσκα και θα σου πει την αλήθεια.” Όσκαρ Ουάιλντ
