Οι ευχές του σταθμού μας φέτος είναι εμπνευσμένες από ένα παλιότερο άρθρο του συγγραφέα Θοδωρή Γεωργακόπουλου.
Σε αυτό το άρθρο, λοιπόν, ο συγγραφέας έκανε μια εσωτερική αναζήτηση. «Γιατι υπάρχουμε σε αυτόν τον κόσμο;», «Πώς πρέπει να ζούμε για να έχει νόημα αυτή η ζωή;», «Γίνεται; Είναι εφικτό;» «Μπορούμε να εντοπίσουμε το νόημα της ζωής; Κ κάτω από ποιες συνθήκες;»
Ο ίδιος κατέληγε, λοιπόν, πως υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που κάτω από δύσκολες συνθήκες - μάλλον δεν γίνεται κι αλλιώς - ανακαλύπτουν το νόημα της ζωής και μπορούν να μας το εξηγήσουν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον.
Είναι οι καλλιτέχνες, που μαθαίνουν τα χειρότερα νέα που μπορεί να μάθει κανείς. Βέβαια, όλοι όσοι βρίσκονται σε αυτήν την κατάσταση, ξαφνικά βλέπουν τη ζωή με άλλα μάτια, οι καλλιτέχνες όμως έχουν τα εργαλεία για να επικοινωνήσουν με οξύ και γλαφυρό τρόπο τις ιδέες και τις σκέψεις τους, που ίσως για μας τους υπόλοιπους είναι αφηρημένες και άυλες.
Στη συνέχεια ο συγγραφέας παρέθεσε μερικές τέτοιες ιστορίες, αλλά η εκείνη του τραγουδοποιού Γουόρεν Ζίβον, μου καρφώθηκε στο μυαλό.
Διαβάστε την και θα ερμηνεύσετε αμέσως την ευχή μας:
Το 2002 ο τραγουδοποιός Γουόρεν Ζίβον έμαθε από το γιατρό του τα χειρότερα νέα που μπορεί να μάθει κανείς από το γιατρό του: έχει μεσοθηλίωμα, μια πολύ σπάνια και επιθετική μορφή καρκίνου, και η πρόγνωση δεν είναι καλή. Λίγους μήνες ακόμα. Τόσο του είπαν να υπολογίζει, πάνω κάτω. Ο Ζίβον αποφάσισε στο χρόνο που του απομένει να ηχογραφήσει ένα τελευταίο άλμπουμ, μαζί με φίλους και συνεργάτες του όπως ο Μπρους Σπρίνγκστιν, ο Ντον Χένλι, ο Τομ Πέτι και ο Μπίλι Μπομπ Θόρτον.
Ο λόγος που Γουόρεν Ζίβον έμεινε στην ιστορία, περισσότερο κι από τη μουσική του, ήταν μια φράση που είπε σε μία του συνέντευξη.
Λίγες εβδομάδες μετά τη διάγνωσή του, πήγε καλεσμένος στη βραδινή τηλεοπτική εκπομπή του Ντέιβ Λέτερμαν. Στη live συνέντευξη, μίλησε με χιούμορ και απροσδόκητο αυτοσαρκασμό για την ασθένειά του και για τη γνώση ότι σε λίγο καιρό θα πεθάνει, για το “λάθος τακτικής” να αποφεύγει να πάει σε γιατρό 20 χρόνια και, βέβαια, για τις αλλαγές στη ζωή του και στον τρόπο με τον οποίο βλέπει τα πράγματα μετά τη διάγνωση. Μιλώντας για το μάθημα που του έδωσε η ζωή, συμπύκνωσε την αλλαγή σε τρεις λέξεις. Τρεις τέλειες λέξεις. Είπε κι άλλα στην απάντησή του, αλλά αυτές οι τρεις λέξεις από μόνες τους φτάνουν. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Όποια και όποιος τις ακούει, γνωρίζοντας το πλαίσιο, καταλαβαίνει ακριβώς τι εννοεί. Οι τρεις λέξεις του Ζιβόν, είναι φέτος η δική μας ευχή:
«Απολαύστε κάθε σάντουιτς». Καλή χρονιά!
