Η αιτία της απουσίας μου, ήταν μια μικρή ίωση (την οποία καθόλου μικρή δεν τη λες, αφού κατάφερε να με ρίξει στο κρεβάτι, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα!). Κάτι τέτοιες στιγμές είναι ικανές να σε πεισμώσουν τόσο πολύ, γιατί ενώ εσύ μπορεί να θέλεις να ακολουθήσεις κανονικά το πρόγραμμά σου, αλλά το σώμα να μην υπακούει τις εντολές σου! Που θέλω να καταλήξω; Στο ότι με αφορμή μια μικρή αναστάτωση στα σχέδιά σου αντιλαμβάνεσαι πόσο δεδομένα έχεις κάποια πράγματα. Ναι, ξέρω, κάπως υπερβολικό το παράδειγμα, αλλά καμιά φορά τη χρειαζόμαστε και λίγη υπερβολή για να μας υπενθυμίζει όσα είχαμε ξεχάσει…
Πολλές φορές θα έχεις φτάσει στο σημείο να αισθανθείς πως η ζωή είναι φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο που δεν μπορείς να έχεις τον έλεγχο όλων όσων θα ήθελες να έχεις. Δεν περνούν όλα από το χέρι σου και δεν είσαι πάντα σε θέση να γνωρίζεις το κακό εκ των προτέρων για να το αποφύγεις. Και τότε έρχεται η στιγμή που εκτιμάς και νιώθεις ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχεις και που μέχρι χθες αγνοούσες. Όπως το γεγονός ότι ξυπνάς υγιής το πρωί, ή ότι έχεις κοντά σου τους ανθρώπους που αγαπάς. Εδώ που τα λέμε δεν έχει άδικο ο λαός όταν λέει πως όταν χάνεις κάτι το εκτιμάς. Όπως μια μικρή αρρώστια σε κάνει να εκτιμάς την ευεξία ή μια απώλεια, την ύπαρξη.
Για το τέλος θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια φράση που διάβασα κάπου και θεωρώ πως μέσα της περικλείει το νόημα όλων όσων γράφτηκαν στις παραπάνω σειρές…
‘’Όταν δεν εκτιμάς κάτι, αυτόματα υπογράφεις την ημερομηνία λήξης του.’’
Βιργινία
