Πολλές οι σκέψεις όταν καλείσαι να μιλήσεις για τον άνθρωπο αυτό. Είναι εκείνη που σε γέννησε. Άραγε πόσο συχνά το υπενθυμίζεις στον εαυτό σου; Σε έφερε στη ζωή. Αν δεν υπήρχε, δεν θα υπήρχες… Τόσο απλά. Είναι όντως απλό;
Ζωή, αγάπη, φροντίδα, κατανόηση, τρυφερότητα.
Ανιδιοτελής αγάπη. Πόσο δύσκολη έννοια και πόσο εύκολη την κάνει να μοιάζει… Είναι μαζί σου από την πρώτη σου ανάσα. Στις δυσκολίες, την αρρώστια, την αδυναμία σου. Είναι εκεί για να σου απλώσει το χέρι και να σε σηκώσει όταν πέφτεις.
Όπως τότε που ήσουν μικρός. Που έπεφτες και έβλεπες στη ματιά της το φόβο. Ένας φόβος που μετατρεπόταν σε ανακούφιση όταν έβλεπε πως σηκωνόσουν σώος και αβλαβής.
Και ύστερα... εκείνη η μυρωδιά που σε ηρεμούσε. Η ασφάλεια της αγκαλιάς της τα βράδια που πεταγόσουν στον ύπνο σου και έτρεχες κοντά της. Αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να διώξει μακριά κάθε άσχημη σκέψη.
Και έπειτα η ανάγκη σου για ανεξαρτησία. Η στιγμή που θες να φύγεις από κοντά της για να σταθείς στα πόδια σου. Νιώθεις αρκετά δυνατός και δεν τη χρειάζεσαι πια. Σε νευριάζει και λίγο που σου υπενθυμίζει συνεχώς πόσο προσεκτικός πρέπει να 'σαι γιατί «η ζωή κρύβει κινδύνους, παιδί μου». Σου φαίνονται αυτονόητα όλα αυτά και… «Αμάν ρε μανά! Τα ξέρω!». Κι όμως, πόσο σίγουρος είσαι ότι τα ξέρεις;
Κι εκείνη... Εκείνη μέσα της πονάει που φεύγεις μακριά της. Τίποτε όμως δε επισκιάζει τη χαρά της όταν σε βλέπει ευτυχισμένο. Κι όταν αποτύχεις; Είναι εκεί για να σου δώσει τη δύναμη που χρειάζεσαι για να προσπαθήσεις και πάλι.
Και τότε νιώθεις πως όσο αυτόνομος κι αν είσαι, πάντα θα την έχεις ανάγκη.
Κι ας μην είναι δίπλα σου αυτή τη στιγμή.
Κι ας την έχασες νωρίς.
Τα μάτια της θα ναι πάντα στραμμένα επάνω σου.
Γιατί ήσουν, είσαι και θα είσαι κομμάτι της.
Χρόνια πολλά, μαμά. Σ’ αγαπώ και σε ευχαριστώ. Για όλα…
Βιργινία
