Αυτό που είδα στην παραλία της Λήμνου, μου διέγειρε τα φιλοζωικά μου ένστικτα.
Κρατώντας στην αγκαλιά της το σκυλάκι, η κυρία, του έκανε μπάνιο στη θάλασσα, κρατώντας το σαν μωρό, μην πνιγεί, εννοείται ανάμεσα στον κόσμο, που ομολογουμένως ξαφνιάστηκα για τη φιλοζωία τους, αφού δεν διαμαρτυρόντουσαν, τουλάχιστον φωναχτά…
Μετά το μπάνιο, κρατώντας το πάντα στην αγκαλιά, του σκούπισε με φροντίδα τη μουσούδα, εννοείται με καθαρή πετσετούλα προσώπου, κατόπιν το έβαλε να καθίσει στην ξαπλώστρα, αφού πρώτα έστρωσε μια πετσέτα και μετά το στέγνωσε προσεκτικά με μια πετσέτα μπάνιου.
Κάθισε δίπλα του, η ευτραφής κυρία, αλλά στην άκρη, για να μην ενοχλεί το σκυλάκι.
Βεβαίως κοιτούσα με θαυμασμό, γιατί εμείς οι άλλοι εύκολα κλωτσάμε τα καημένα τα ζωάκια, συνοδεία της γνωστής προσφώνησης, «ουστ κοπρόσκυλο»!
Την προσοχή τράβηξε η «θεά» που πέρασε νωχελικά από μπροστά μας, εκείνη τη στιγμή και το θέμα ξεχάστηκε!
