1. O Leonardo δεν είχε επώνυμο. Το "Da Vinci" σημαίνει ''από το Βίντσι'', δηλαδή το χωριό της Τοσκάνης από το οποίο καταγόταν.

2. Ο Leonardo θεωρούσε τον ύπνο χάσιμο χρόνου, το πνεύμα του ήταν τόσο ανήσυχο που οι σκέψεις του δεν τον άφηναν να ηρεμήσει. Λέγεται οτι κοιμόταν συνολικά μία ωρα την ημέρα, «σπασμένη» σε 4 δεκαπεντάλεπτα.

Τον ενδιέφερε πάρα πολύ η ανθρώπινη ανατομία και γι' αυτό λέγεται οτι τα βράδια ξέθαβε κρυφά νεκρούς και τους έπαιρνε στο εργαστήριό του για να τους μελετήσει.

3. Είχε την συνήθεια να αφήνει τα έργα του μισοτελειωμένα και οι πελάτες που τον πλήρωναν για να τους ζωγραφίσει κάτι, γίνονταν έξαλλοι με τις καθυστερήσεις του.

Ο Ηρακλειώτης σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής, με επιστολή του, κάνει έκκληση στους απανταχού Έλληνες και Κρήτες να σωθεί το σπίτι του Νίκου Καζαντζάκηστην Αντίμπ της Γαλλίας και να περάσει σε ελληνικά χέρια.

Από ύψος 3,67 μέτρων «ατενίζουν» οι Καρυάτιδες τον δεύτερο θάλαμο του ταφικού μνημείου της Αμφίπολης.

Τη νύχτα της 25ης προς 26 Σεπτεμβρίου του 1940, ο Βάλτερ Μπένγιαμιν αυτοκτόνησε με μορφίνη στο Hotel de Francia, του Portbou, ενός παραλιακού χωριού της Καταλονίας, εγκλωβισμένος μαζί με άλλους Εβραίους που προσπαθούσαν να διαφύγουν στις ΗΠΑ, υπό την απειλή του φρανκικού καθεστώτος ότι θα τους εκδώσει στην ήδη κατεχόμενη από τους Ναζί Γαλλία. Αντί άλλου αφιερώματος, ένα μικρό απόσπασμα από το αυτοβιογραφικό Τα παιδικά χρόνια στο Βερολίνο το χίλια εννιακόσια (μετάφραση Ιωάννα Αβραμίδου, Άγρα, 2005).

Με την αφαίρεση τριών σειρών από τους πωρόλιθους του τοίχου σφράγισης, μπροστά από τον δεύτερο διαφραγματικό τοίχο, αποκαλύφθηκαν ολόκληρες οι Καρυάτιδες, οι οποίες έχουν ύψος 2,27μ. Φορούν ποδήρη χιτώνα και μακρύ κροσσωτό ιμάτιο με πλούσιες πτυχώσεις. Φέρουν κοθόρνους, οι οποίοι είναι διακοσμημένοι με κόκκινο και κίτρινο χρώμα, ενώ τα ακροδάχτυλα των ποδιών τους έχουν αποδοθεί με εξαιρετική λεπτομέρεια.    

Η Βίκη Βελλοπούλου σπούδαζε γαλλική φιλολογία αλλά στην πορεία κατάλαβε ότι θέλει να ασχοληθεί με το σινεμά. Έτσι άλλαξε τις σπουδές της. Με το ντοκιμαντέρ ασχολείται από τότε που βρέθηκε στη Γαλλία για μεταπτυχιακό και το πρώτο που γύρισε ήταν μια καταγραφή ανθρώπων που ασχολούνται με μπονσάι. Το 2000 επέστρεψε στην Ελλάδα για να κάνει μία ταινία μικρού μήκους και έτσι ξεκίνησε ένα «ταξίδι» που έχει αποδειχτεί ιδιαίτερα γοητευτικό. Από τότε έχει κάνει πολλές ταινίες και διάφορα ντοκιμαντέρ. Τα ταξίδια ήταν πάντα μέρος της ζωής της έτσι κι αλλιώς, δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτά. Είχε την τύχη να ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο όταν η ταινία της «Αρκούδα» επιλέχτηκε να παιχτεί σε διάφορα φεστιβάλ σε 35 χώρες του κόσμου.

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς γεννήθηκε στον Πύργο της Τήνου το 1851 και διαμορφώθηκε μέσα σε μια οικογένεια φημισμένων τηνίων μαρμαρογλυπτών. Ο πατέρας και ο θείος του διατηρούσαν εργαστήρι μαρμαρογλυπτικής με υποκαταστήματα στη Σμύρνη, στο Βουκουρέστι και στον Πειραιά. Ο πατέρας του τον ξεχώριζε ως πρωτότοκο από τα πέντε αδέλφια του και τον προόριζε ως συνεχιστή της επιχείρησης. 

Μεγαλώνοντας, θα αγαπήσει το μάρμαρο, όχι σαν το μέσο που θα του αποφέρει χρήματα, αλλά σαν το υλικό που πάνω του θα λαξέψει τις ζωηρές εικόνες του μυαλού του. Η ρήξη με τον πατέρα του ήρθε, αλλά ο Γιαννούλης κατάφερε να πετύχει το στόχο του. Να πάει στο Σχολείον των Τεχνών (την μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) με δάσκαλο τον Λεωνίδα Δρόση και από το 1872, με υποτροφία του Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου, να συνεχίσει στην Ακαδημία του Μονάχου.